အမည်မသိရေးသားပြီး မခြင်္သေ့ဘာသာပြန်သည်။ မူရင်းဝတ္ထုတိုကို စနစ်များဖြိုချဖျက်ဆီးခြင်းဆိုင်ရာသိပ္ပံစိတ်ကူးယဥ် (Abolition Science Fiction) ဝတ္ထုတိုပေါင်းချုပ်တွင် ၂၀၂၂ ခုနှစ်၌ပုံနှိပ်ဖြန့်ချိခဲ့သည်။ စနစ်များဖြိုချဖျက်ဆီးခြင်းဆိုင်ရာသိပ္ပံစိတ်ကူးယဥ် ဝတ္ထုတိုပေါင်းချုပ်မူရင်းနှင့် ၄င်းနှင့်ဆက်စပ်သောအခြားအကြောင်းအရာများကို https://abolitionscifi.org/ website တွင် အခမဲ့ဝင်ရောက်ဖတ်ရှုနိူင်သည်။
***စာဖတ်သူများသတိပြုရန် – လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖက်ခံရခြင်းအကြောင်းများပါရှိသည်။
မိတ်ဆက် – လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖက်ခံခဲ့ရဖူးတဲ့သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ တစ်ခါတစ်လေ (ခဏခဏ) ငါ့ကိုယ်ငါနပန်းပြန်ပြန်လုံးရတဲ့အချက်တစ်ချက်က ငါ့ကိုနာကျင်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့သူတွေကို နာကျင်စေချင်တာပဲ။ တခြားလူတွေကိုယ်စားတော့ မပြောချင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ငါ့လိုမျိုးခံစားနေကြရတဲ့သူတွေအများကြီးရှိလောက်မလား။ တကယ်တော့ ငါတို့အားလုံးဟာ ကလဲ့စားချေလိုစိတ်တွေ၊ လက်တုံ့ပြန်ချင်တဲ့စိတ်တွေနဲ့ကြီးပြင်းလာကြရတာပဲမဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ စနစ်တွေကိုဖြိုချဖျက်ဆီးဖို့ဆိုရင်တော့ အဲ့ဒီ့စိတ်တွေရဲ့ဆန့်ကျင့်ဘက်ကို ငါတို့လုပ်နိူင်မှဖြစ်မယ်။
အဲ့ဒီတော့ ရော့ ဒီမှာ ဆိုက်ဘာကမ္ဘာထဲမှာ ကလဲ့စားပြန်ချေလို့ရတဲ့စက်တစ်လုံး။ နင့်ဘဝထဲက အမှောင်မိုက်ဆုံးအချိန်တွေကို ဆိုက်ဘာကမ္ဘာပေါ်လွှင့်တင်လိုက်ပြီး ထပ်ခါထပ်ခါပြန်နေကြည့်လို့ရမဲ့ ကမ္ဘာအတုတစ်ခု။ ဒီကမ္ဘာတုထဲမှာ နင့်ဘဝထဲကအမှောင်မိုက်ဆုံးအချိန်တွေဆီကို ခဏခဏပြန်အလည်သွားလို့ရမယ်၊ ကြိုက်သလောက် ပြန်သွားကြည့်လို့ရမယ်၊ ရပ်ချင်တဲ့နေရာမှာ ရပ်ကြည့်လို့ရမယ်၊ ပြန်စချင်စလို့ရမယ်၊ ဇာတ်လမ်းကို ပြောင်းကြည့်ချင်ရင်လည်းပြောင်းကြည့်လို့ရမယ်။ နင့်မှာ ထိန်းချုပ်ပိုင်ခွင့်အပြည့်ရှိမယ်။ အဲ့ဒီအချိန်တွေနဲ့ အဲ့ဒီအချိန်တွေထဲမှာရှိနေခဲ့တဲ့သူတွေနဲ့ (မေ့မရမဲ့အတူတူ) ပြန်ပေါင်းသင်းဆက်ဆံကြည့်တဲ့အခါ ဘာတွေများဆက်ဖြစ်လာနိုင်မလဲဆိုတာ အာရုံပေါင်းမျိုးစုံကနေတဆင့်စမ်းသပ်ကြည့်လို့ရမဲ့ ကွင်းပြင်တစ်ခုပေါ့။ ဒီကမ္ဘာတုမှာ ကလဲ့စားချေချင်ရင်လည်းချေလို့ရမယ်၊ တရားမျှတမှုတစ်ခုခုလိုချင်တယ်ဆိုလည်းရမယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ငြိမ်းချမ်းရေးယူမယ်ဆိုလည်းရမယ်။ ဘာအကန့်အသတ်မှမရှိဘူး။ အဲ့ဒီလူတွေကို ငါတို့ကြိုက်တာကို ကြိုက်သလို ထပ်ခါထပ်ခါလုပ်လို့ရတဲ့နေရာတစ်ခု၊ ငါတို့ရဲ့ကလဲ့စားချေချင်စိတ်တွေ၊ အစားထိုးပြန်လိုချင်စိတ်တွေ၊ အပြစ်ပေးချင်စိတ်တွေ၊ စိတ်အာသာဖြေချင်စိတ်တွေ၊ ပြန်ပြီးရွေးချယ်လိုစိတ်တွေကို လိပ်ပြာမလုံဖြစ်စရာမလိုဘဲ ငါတို့ကိုယ်ငါတို့ပြန်လည်ကုစားပေးနိူင်တဲ့စွမ်းအားတစ်ခုကို လက်တွေ့ပုံဖော်လို့ရတဲ့နေရာတစ်ခု။
ဒီကမ္ဘာတုထဲ လွှင့်တင်ချင်တာတွေရှိသလား?
ထောင်တွေကိုဖျက်သိမ်းပစ်တာမျိုး၊ ဂျန်ဒါဆိုတာကိုဖျက်ဆီးပစ်တာမျိုးလိုမျိုး ကိစ္စကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေအကြောင်း ငါချရေးကြည့်လို့ရသားပဲ။ ဒါပေမဲ့ မရေးဖြစ်ဘူး။ ထောင်တွေရော ဂျန်ဒါရောကပါ စောက်ရမ်းအရေးမပါတဲ့အရာတွေဆိုတာ အသိသာကြီးပါ။ ဒါပေမဲ့ ပထမအလုပ်ရုံလည်းပြီးရော အမှောင်ထဲမှာ ငါတစ်ယောက်တည်းမျက်စိကြောင်နေမိတယ်။ စာရေးခြင်းနဲ့အရေးခံရခြင်းကြားက ဟိုမရောက်ဒီမရောက်စပ်ကြားနေရာတစ်ခုက ဆည်းဆာရောင်ခြည်တွေသန်းနေတဲ့ဒီတဒင်္ဂတစ်နေရာက မျက်စိရှေ့မှာပြန်ပေါ်လာပြန်တယ်။ ငါ့မှာ ဒီအကြောင်းကိုစာနဲ့ချရေးပြီး ဒီတဒင်္ဂထဲပြန်နေကြည့်ဖို့ကလွဲလို့ ရွေးချယ်စရာမရှိဘူး။
ကမ္ဘာတုက ဒီမှာစတယ်။
ဟာ။ နင်နဲ့ငါနဲ့စကားပြောနေကြတာပဲ။ ကောင်းပြီလေ။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ အိစ်တန်ဒါက အီရန်ဘီးလ်ရဲ့ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာ ငါတို့နှစ်ယောက်ရောက်နေကြတာပဲ။ ငါ့ဦးနှောက်ထဲက ဘယ်စေ-ာက်အစိတ်အပိုင်းကနေ ဒါကိုမှတ်မိနေတာလဲမသိဘူး။ လွှင့်တင်မှုလုပ်နေတာကြောင့် ငါ့မှတ်ဉာဏ်တွေထဲကပုံရိပ်တွေကို ကယောင်ကတန်းရောသမမွှေသွားတယ်ထင်ပါ့။ အဲ့တော့လည်း ဒီမှာ ငါတို့နှစ်ယောက်။ နင်နဲ့ငါကြားက အနီနဲ့အဖြူကွက်ကြားပလတ်စတစ်စားပွဲခင်းက စေးကပ်ကပ်နဲ့ အသံတကျွိကျွိမြည်နေတယ်။ ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်လုံးမှာ လူတွေစကားစမြည်ပြောသံတွေနဲ့ပြည့်နေပြီး ရာရွန်မစ်ချယ်က ငါ့အနောက်မှာ ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်နဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲမသိဘူး။ သူ့ရဲ့ဒေါက်ဖိနပ်မြင့်မြင့်အသံကို ငါကြားနေရတယ်။ ငါ့လက်တွေကို ငါပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ငါ့ရှေ့က အဖြူညစ်ညစ်ရောင်ကော်ဖီခွက်ဆီက အနွေးဓာတ်က လက်တွေမှာလာဟပ်နေကြတယ်။ သကြားနိုင်ချင်းထည့်ထားတဲ့လက်ဖက်ရည်ပူပူနံ့က လေထဲမှာအပြည့်ပဲ။
ငါပြောင်းလဲချင်တဲ့ကိစ္စကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေအကြောင်း ချရေးလို့ရပေမဲ့ အမှန်တိုင်းပြောရရင် နင်နဲ့ထိုင်နေခဲ့တဲ့ဒီစကားဝိုင်းအကြောင်းကို ငါမြင်ယောင်မိရတဲ့အကြောင်းရင်းက မှိန်းခနဲဖြစ်သွားရာကနေ ငါကိုယ်ငါတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ချင်မိတယ်ဆိုတာကို သတိရမိလို့ပဲ။ အရာအားလုံးကိုပြောင်းလဲသွားစေမဲ့ အင်မတန်မှသေးငယ်လှတဲ့ကိစ္စရပ်တစ်ခုအကြောင်းကို ငါချရေးချင်တယ်။ အဲ့ဒါမှ အရာအားလုံး ပိုကောင်းသွားစေလိမ့်မယ်။
ငါရှေ့မှာ နင့်ပုံပေါ်လာလာချင်း ငါ့နှုတ်ကစကားလုံးတွေက အက်စစ်ပူရည်တွေပါးစပ်ကနေဒလဟောသွန်ချလိုက်သလိုမျိုး တားမရဆီးမရထွက်ကျလာကြတာပဲ။
နင့်နဲ့မတွေ့ခဲ့ရရင်အကောင်းသားအဲ့နေ့ညကငါ့အခန်းထဲကိုဝင်လာဖို့နင့်ကိုမဖိတ်ခဲ့ရအကောင်းသားငါခံစားခဲ့ရစေသလိုနာကျင်မှုမျိုးနင့်ကိုခံစားရစေချင်လိုက်တာငါ့လက်ထဲမှာခုနေအနုမြူဗုံးတစ်လုံးသာရှိနေခဲ့ရင်အခုချက်ချင်းနင့်ဦးနှောက်တွေပွင့်ထွက်သွားအောင်ခွဲပလိုက်ချင်လိုက်တာငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကအသားစိုင်တွေထဲမှာခံစားနေရတဲ့ကျူးကျော်ခံရမှုမျိုးနဲ့အကြောက်တရားမျိုးကိုနင့်ကိုခံစားရဖူးစေချင်လိုက်တာငါ့ဘဝကိုနင်ဇောက်ထိုးမိုးမျှော်ဖြစ်သွားစေသလိုနင့်ဘဝကိုလည်းငါဖျက်ဆီးပစ်ချင်လိုက်တာနင့်ကိုစောက်ရမ်းနာကျင်စေလိုက်တာ။ ကလဲ့စားချေချင်စိတ်တွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတဲ့နာကျင်မှုမျိုးကို ငါခံစားနေရတယ်။ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး။ ကမ္ဘာတုက ငါ့စိတ်ထဲကခံစားချက်ကိုသတိပြုမိတော့ တုံ့ပြန်ချက်တစ်ခုလုပ်ဖို့နှိုးဆော်တယ်။ လက်နက်တစ်ခုက နင်နဲ့ငါနဲ့ကြားက စားပွဲပေါ်မှာပေါ်လာတယ်။ ငါ့လက်တွေက အဲ့လက်နက်ကိုလှမ်းယူဖို့အားပြုလိုက်တယ်။ လက်နက်က လေးလေးပင်ပင်နဲ့ လက်ထဲမှာကိုင်ရတာ သက်တောင့်သက်တာရှိလိုက်တာ။ ပြီးတော့ ငါချိန်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နင့်ဦးနှောက်တွေကို ငါပစ်ခွဲပလိုက်တယ်။
နင့်တစ်ကိုယ်လုံးအစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာ။
နင်အချိုးပြောင်းသွားတယ်။
ငါတို့နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ကလေး အကြာကြီးထိုင်နေမိကြတယ်။ ငါ့မှာပြောပြစရာဆိုလို့ နာကျင်တာပဲရှိလို့ ဘာစကားမှပြောနေစရာအကြောင်းမှမရှိတာ။ အဲ့ဒါအပြင် ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်တုန်းက နင့်ရဲ့စကားပြောတဲ့စနစ်ကို ငါဖယ်ပစ်ခဲ့တာကိုး။ ဟား ဟား ဖက်ခ်ယူ။
လူတွေပြောကြသလိုပေါ့။ ဘာတွေပဲဖြစ်နေဖြစ်နေ ကမ္ဘာတုကတော့ ရှေ့ဆက်ဦးမှာပဲ။ ဒုတိယအဆင့်ထဲ ငါဝင်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကိုပြန်ကြည့်ရမဲ့အဆင့်ရောက်ပြီလေ။
ငါ့ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးအမှောင်ဖုံးသွားတယ်။ ငါတို့ကြားက အကျည်းတန်လှတဲ့ပလတ်စတစ်အခင်းပေါ်ကို မိုးပေါ်ကနေ ပုံရိပ်တစ်ခုကျလာတယ်။ မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ်လင်းနေတဲ့ခပ်မှိုင်းမှိုင်းရောင်စုံမီးရောင်တွေအောက်က ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ ဖုံးတချို့ကွယ်တချို့အင်္ကျီစလွှမ်းထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု။ အသားအရည်က ညစ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ ဖြူဖတ်ဖြူရော်။ ခေါင်းတွေရှုပ်နေပြီး ငြင်းဆန်ဖို့မတတ်သာဖြစ်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု။ (ဘယ်တုန်းကရော ငြင်းဆန်တတ်ဖို့ အသင်ခံခဲ့ရဖူးလို့လဲ?) အံ့အားသင့်မှုကြောင့် ရုပ်ထုတစ်ထုလိုတောင့်မာနေပြီး စိုစွတ်ထိုင်းမှိုင်းနေတဲ့အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ သော့ခတ်ပိတ်ခံထားရတယ်။ အာရုံထဲမှာ ဘာဆိုဘာမှမရှိဗလာဖြစ်ပေမဲ့ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာလည်း ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတယ်။ ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာကို အဲ့ဒီအချိန်မှာ နားမလည်နိူင်ခဲ့ဘူး။ အဲ့အချိန်ကတည်းက ငါ့အနာဂတ်ထဲထိ တောက်လျှောက်ယစ်ပတ်တွယ်ညှိနေလာခဲ့တဲ့ပုံပြင်တစ်ပုဒ်အကြောင်းကို နှစ်တွေအတော်ကြာတော့မှ ရုတ်တရက်မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတဲ့အခါမှ သဘောပေါက်နားလည်လာခဲ့တယ်လေ။
အို ဟုတ်သားပဲ။ ငါ့ပုံပြင်က ကလဲ့စားချေချင်စိတ်တွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့နာကျင်မှုတစ်ခု။
ဒါပေမဲ့လည်း။
ဒါပေမဲ့လည်း။
မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်လိုက်တယ်။ ငါတို့ကြားမှာ မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ်နဲ့ပေါ်လာတဲ့ အေးစက်မာတောင့်နေတဲ့ နောက်ထပ်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုကို အားယူကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဒီခန္ဓာကိုယ်ကလည်း နာကျင်နေပြီး ပွေ့ပိုက်ဖြေသိမ့်မှုတစ်ခုခံစားရဖို့လိုနေတယ်ဆိုတာ ငါသိလိုက်တယ်။ ဟင့်အင်း – ငါကဖြေသိမ့်ပေးမှာတော့မဟုတ်ဘူး၊ အဲ့ဒါဘယ်တော့မှဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်တုန်းကမှ နင့်ကိုဖြေသိမ့်ပေးချင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ တခြားလူတစ်ယောက်ယောက်ကတော့ နင့်ကိုပွေ့ပိုက်ကြင်နာပေးချင်ပေးမှာပေါ့။ ပါတီတစ်ခုမှာကြားခဲ့ရတာက ငါ့အပြင်နင်ဒီလိုလုပ်ခဲ့တဲ့တခြားလူတွေရှိသေးတယ်ဆို။ ဒီခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံးက နာကျင်နေကြတယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်။ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်နင်လုပ်ခဲ့တဲ့နာကျင်မှုက အခုတော့ ဘာမှအရေးမကြီးတော့ဘူးထင်ပါတယ်။ ငါ့ကိုယ်ငါ ကုစားဖို့လိုတယ်။ နင့်ကိုယ်နင်လည်း ကုစားဖို့လိုတယ်။ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး နာကျင်နေတာတွေရပ်လိုက်သင့်ပြီ။
ဒါပေမဲ့လည်း။
ဒါပေမဲ့လည်း။
ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးက ဒေါသတွေနဲ့တုန်ယင်နေတာပဲ – ပါတီတစ်ခုမှာကြားခဲ့ရတာက ငါ့အပြင်တခြားလူတွေကိုလည်း နင်ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာဆို – နင့်ခေါင်းကို ငါခွဲပလိုက်ချင်တုန်းပဲဆိုတာ ငါသိတယ် (ဒါကိုတော့ ငါမညာချင်ပါဘူး) အဲ့ဒီတော့ ငါထပ်လုပ်မိပြန်တယ်။
နင့်တစ်ကိုယ်လုံးအစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာ။
စိတ်အားရသွားတယ်လို့ ငါ့ကိုယ်ငါမခံစားရဘူး။ စိတ်ထဲမှာလည်းပေါ့မသွားဘူး။ ငါ့မှာအပြစ်ရှိသလိုတောင် ခံစားရတယ်။
နင့်ပုံရိပ်တုပြန်ရုပ်လုံးပေါ်လာတဲ့အချိန် အောက်ကိုငုံ့ကြည့်မိတယ်။ ငါ့လက်နက်ကတော့ အငွေ့ပြန်သွားပြီ။ လက်နက်အစား ငါ့လက်ခုပ်ထဲမှာ အစေ့သေးသေးလေးတွေအပြည့်ပဲ။ ကြီးထွားဖို့အချိန်အများကြီးလိုသေးပေမဲ့ ကုစားဖို့အတွက်ဖြစ်နိူင်ချေလေးတွေဖြစ်တဲ့ ငါ့ကိုယ်တွင်းထဲကဒီအစေ့လေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်ပေါင်းသင်ဖို့ အများကြီးကြိုးစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာကို ငါသိတယ် ဆိုတာ အမှတ်ရလိုက်မိတယ်။ ဒီအစေ့လေးတွေကြီးထွားလာတာကိုစောင့်ဖို့ ငါတစ်ဘဝလုံးကြာချင်လည်းကြာမှာပေါ့။ တချို့ကတော့ သေဆုံးသွားပြီး တချို့ကတော့ ဆက်လက်ရှင်သန်ချင်ရှင်သန်ကြမှာပေါ့။ တစ်စေ့နှစ်စေ့လောက်ကတော့ ကောင်းကောင်းကြီးဖွံ့ဖြိုးချင်ဖွံ့ဖြိုးမှာပဲ။ ဒီလိုနာကျင်မှုမျိုးက အနှစ်သာရတွေဆုပ်ယူခံလိုက်ရတဲ့သစ်သီးစေ့လေးတွေလို ဒီအစေ့လေးတွေကိုရှုံ့တွသွေ့ခြောက်သွားစေလိမ့်မယ်ဆိုတာ ငါသိနေတယ်။
ပြင်ပကမ္ဘာမှာ နင်နဲ့ငါနဲ့ဘယ်တော့မှဆုံစရာအကြောင်းမရှိဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ရဲ့အစေ့လေးတွေကို အချိန်နဲ့နေရာတွေထဲမှာပြန့်ကျဲနေတဲ့ကြယ်လေးတွေလိုပဲ ငါမြင်ယောင်မိတယ်။ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးက သူတို့ကိုမြင်နေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ငါတို့နှစ်ယောက်ကို ဘယ်တော့မှချိတ်ဆက်ပေးမှာတော့မဟုတ်ဘူး၊ ဟင့်အင်း။ ငါတို့က အဓိပ္ပါယ်ရှိလှတဲ့ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးမျိုးနဲ့ချိတ်ဆက်ထားတာမှမဟုတ်တာ။ လူတစ်ယောက်ကနေ နောက်တစ်ယောက်ကို နာကျင်အောင်လုပ်လေ့ရှိတဲ့၊ ဘဝလမ်းကြောင်းတစ်ခုကိုပြောင်းလဲစေတဲ့၊ အရေပြားတွေကိုအခွံချွတ်ချလိုက်ချင်လောက်အောင် ထိုးဆွစူးနစ်စေတဲ့ချွန်ထက်လှတဲ့အပိုင်းစတွေလိုမျိုး အနာဂတ်ကံကြမ္မာကိုကွဲကြေသွားစေရုံမက အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာကွဲအက်သွားစေတဲ့ ထောင်သောင်းမကသောရက်ရက်စက်စက်အချိန်တွေထဲက တစ်ခုတည်းသော ဒီတဒင်္ဂအချိန်တစ်ခုကသာလျှင် ငါတို့နှစ်ယောက်ကို လျော့တိလျော့ရဲပတ်နှောင်ထားတာပဲ။ ကံကြမ္မာအသစ်တွေဆိုတာ သွေးနဲ့ရင်းရတာမျိုးကိုး။
တတိယအဆင့် –
အစေ့တွေကို လေထဲပစ်မြောက်လိုက်တယ်။ ငါတို့ပေါ်ကအမှောင်ထုထဲမှာ အရောင်တစ်လက်လက်နဲ့ အစေ့လေးတွေကဝဲပျံသွားကြတယ်။ အခုတော့ သူတို့က တကယ် ကြယ်လေးတွေနဲ့တူလိုက်တာ။
ငါ နင့်ကိုခွင့်မလွှတ်ဘူး။ ငါ့ကမ္ဘာတုက နင့်ကိုခွင့်လွှတ်ဖို့လုပ်ထားတာမဟုတ်ဘူး။
ဒါပေမဲ့ ဒီကြယ်လေးတွေကို ငါ့ရဲ့အနာဂတ်၊ အသက်ရှင်သန်ဖို့အတွက် ငါ့ရဲ့ရွေးချယ်မှုအနေနဲ့ နင်အမြဲအောက်မေ့စေရမယ်။
ပြီးတော့ ဒီကြယ်လေးတွေကို နင်နဲ့ပတ်သက်ပြီးဖြစ်ခဲ့တာတွေရဲ့သင်္ကေတတစ်ခုအနေနဲ့အောက်မေ့ဖို့။
နင် ဘာပဲလုပ်ခဲ့လုပ်ခဲ့
နင်လုပ်ခဲ့တာ ဘယ်လိုပဲဖြစ်နေပါစေ
နင်လုပ်ခဲ့တာကြောင့်
နင်လည်းပဲ အသက်ဆက်ရှင်သန်ဖို့လိုတယ်ဆိုတာ ငါသိတာမို့လို့။
ဒီစားပွဲကနေ ငါထွက်သွားလိုက်နိုင်ပါပြီ။
ဒီကမ္ဘာတုကနေ ငါထွက်သွားလိုက်နိုင်ပါပြီ။
ဒါက ငါ့ရဲ့ပထမအကြိမ်မှမဟုတ်တာ၊ ငါပြန်လာဦးမှာပါ။
ဒါပေမဲ့ ဒီနေရာက ငါ့ရဲ့ပြီးပြည့်စုံလွန်းသောကမ္ဘာတစ်ခု – ငါ့ရဲ့လွတ်မြောက်ရာဘုံတစ်ခုပါပဲ။
ပြီး။
ပုံ – ဝိုးတိုးဝါးတာညမီးပွင့်များ
